Połączenia

Pionki na A4

Burza zrzuca już dawno martwe ptaki. Nigdy

nie nazywam się Zielińska, nie noszę barwnych

soczewek. Siecze deszcz w Balicach. Przy barierkach

opłacamy wstęp. Spod kół samochodów pryska

mgła i migawka z dawnej zimy – jesteśmy pasem

startowym, lądowiskiem. Toyota niby szybowiec

nie ląduje na nas. O małą chwilę. Przed następnym

przejściem wariują fale radiowe. Wracamy, niektórzy

całują ślady stóp i butów. Czytam wiadomość.

 Zakorzenione

Chciałam dojść na koniec świata. Nie przeczuwałam,
że w nietypowej pogodzie, w typowej arterii
będę świadkiem. Przy alei wyburzano Pałac Ślubów.

Ile to już lat minęło? Przechodzę z panem Nakręcaczem
i Musashim w czarnej torbie. W podziemnym przejściu,
pod okiem miasta długowłosi śpiewali - w życiu

piękne są tylko chwile. W Gerlachu czeka zestaw łyżeczek
na kolejny ślub. Gdzieś rośnie życie i blade słońce;

srebrno, srebrno.

Między niebem a ziemią

Ojciec w tym roku często podlewał

drzewka mandżurskich brzoskwiń,

zrywał sczerwieniałe liście, kopał

tunele światła. I zabijał słowem.

Na tamtym brzegu, widzisz?

Pożółkły kartki z przystanku.

Popołudnie osnute w szarość, dreszcze.

Na parapecie i daszku z pleksi wtórował

im deszcz. I przenikliwe nasze strachy,

nasze pola widzenia. Igła w rowku płyty,

ból głowy wieczorem przypomina o śnie,

w którym spadła czuła biel, ogień na gałązkę.  

Zrosty

Jakby w te same drogi, dni i godziny – rok

zaczął się od krwi. Przyszła zima z martwą bielą.

W cygańskiej dzielnicy bruk srebrzy jak uśpiona

tafla stawu tuż za parkiem. I ten sam boss, co wiosną

siedział na krzesełku, nie grał, słuchał radia. On jeden

w mroku strąca sople z dachów. Zakręca nim, spada

do wiersza w objęciach wiatru, bez wróżby. I nic

o tym nie wie. Myśli, że śmierć bywa liryczna. Lód

kocha miasto, a miasto nie czuje kości, próbuje zasnąć.

Z niewyspania

Zdjęcie nie ma nic wspólnego z wierszem,

nie jest ilustracją myśli, tylko te ławki

– puste miejsca.

Tak bez powodu śnię burze, czy

burze mnie śnią. Wiatr przywiał

nieszczęścia (kto nie wierzy, jest głupcem).

Prawdziwe pioruny i śnieżne zawieje:

białe ptaki, białe płatki,

zacieki na ścianie,

pręgi na rękach,

białe płatki, białe ptaki.

Ośnieżenie

Zajrzyj do oczu, ucha, gardła. Pamiętam zastrzyki

z własnej krwi. Bolesna autoszczepionka.

Chucham na szybę, kreślę znaki, czerwone sople.

Ubierasz mnie. Płaszczyk, szalik i to. Wybiegamy.

Wyrywamy gawronom, krukom piórka. Wirują.

Jak dawniej lepimy bałwana, rzucamy śnieżkami.

Pochylają się cienie. Pada, przeraźliwie czarno.

Pętla

W ten popołudniowy czwartek

byliśmy punktualni. Gawrony też.

Obsiadły gałęzie wokół prosektorium.

Jedynie tło i pora roku nie były

kadrem z filmu. Zerwały się,

powiedziałeś: to nie jest śmieszne,

coś zrzuca czarne parasole,

poluje na miłość. Siódmego stycznia

wyszliśmy z samochodu,

wplątani w wir.

Głęboki sen

Zatęskniłam za wierszami jak drzewa,

bo zima boi się drzew.

Wyjście w oddech, taniec pary z ust.

Zimno, ciepło. A zimno nadal mi dokucza.

Pod trzydziestoma centymetrami śniegu skrzenie.

Mienię się cytrusowym światłem.

W górze rozkołysane paski słoniny i dwa grona jarzębin.

Słychać odgłos ratraków.

© Natalia Zalesińska "Połączenia" (2012)